Τέσσερις τύποι κάθονται σ’ ένα μπαρ και πίνουν μπύρες. Ο ένας σηκώνεται και πηγαίνει στην τουαλέτα. Οι τρεις που μένουν αρχίζουν να μιλούν για τους γιους τους. Λέει ο πρώτος: «Στην αρχή πίστευα ότι ο γιος μου θα ήταν μια σκέτη αποτυχία. Σκούπιζε πατώματα και καθάριζε τουαλέτες σε συνεργεία αυτοκινήτων. Μετά, όμως, αποφοίτησε από το Stanford κι έγινε ιδιοκτήτης μιας αντιπροσωπείας αυτοκινήτων. Χάρισε, μάλιστα, στον καλύτερό του φίλο μια κουρσάρα για τα γενέθλιά του».

Ο δεύτερος τύπος λέει: «Ναι, κι εγώ νόμιζα πως ο γιος μου θα βγει μάπας. Ξεκίνησε κι εκείνος σαν τον δικό σου, μόνο που καθάριζε τουαλέτες και πατώματα σε μια χρηματιστηριακή. Αλλά γρήγορα έγινε ιδιοκτήτης της εταιρείας και χάρισε στον καλύτερό του φίλο μετοχές 100.000 δολαρίων για τα γενέθλιά του».

Ο τρίτος τύπος λέει: «Άει στο καλό! Έτσι κι ο γιος μου, μόνο που καθάριζε σ’ ένα μεσιτικό γραφείο. Πρόκοψε, όμως, γρήγορα, κι έγινε ιδιοκτήτης του μεσιτικού. Χάρισε, μάλιστα, στον κολλητό του ένα ωραίο σπιτάκι».

Στο μεταξύ, επιστρέφει ο τύπος που είχε πάει στην τουαλέτα. Οι άλλοι τρεις τού εξηγούν ότι μιλούσαν για τους γιους τους, και τον ρωτούν για τον δικό του. «Τι να σας πω;» λέει εκείνος. «Ο γιος μου ήταν μεγάλη απογοήτευση για μένα. Εδώ και 15 χρόνια δουλεύει σαν κομμωτής σ’ ένα άθλιο κομμωτήριο. Είναι και gay, έχει κι ένα σωρό γκόμενους. Βέβαια, αν το δεις απ’ τη θετική πλευρά, οι γκόμενοι τού χάρισαν καινούργιο σπίτι, καινούργιο αμάξι και 100.000 δολάρια σε μετοχές…»